Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι
Mετά από κάποια μικροπροβλήματα υγείας βγήκα πάλι στο βουνό σε αναζήτηση των πρώτων μακρομύτων. Εντύπωση μου προκάλεσαν δύο περιστατικά τα οποία αξίζει να σας αναφέρω.

Την πρώτη ημέρα ανέβηκα μόνος μου στον Ολυμπο, σε υψόμετρο 1850μ. Υπάρχει κάποια ρεματιά, γνωστή από παλαιότερα κυνήγια, την οποία μόλις άρχισα να ψάχνω βλέπω να παρκάρει στην άκρη της ένα τζίπ με πινακίδες διπλανής Θεσσαλικής πόλης με την οποία εμείς οι Λαρισαίοι δεν έχουμε και τις καλύτερες των σχέσεων. Κατεβαίνουν τέσσερις κυνηγοί με τέσσερα σκυλιά και ετοιμάζονται να μπουν στην ίδια ρεματιά. Βγαίνω από το πυκνό και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

....."Ρε παιδιά, το ρέμα θα το ψάξω εγώ. Αν με ακολουθήσετε μάλλον δεν θα μπορέσουμε να κυνηγήσουμε με έξι σκυλιά, μια και τα κουδουνάκια θα ακούγονται σαν κοπάδι προβάτων".

....."Σωστά ρε φίλε, άσε που μπορεί και να τουφεκισθούμε μεταξύ μας. Εχεις καμμιά ιδέα πού θα μπορούσαμε να ψάξουμε?"

Τους πρότεινα λοιπόν την απέναντι πλαγιά, μέρος ανήλιο, το οποίο σκόπευα να ψάξω μετά από την ρεματιά. Με ευχαρίστησαν, χαιρέτησαν ευγενικά και πήγαν εκεί. Οταν μάλιστα το μεσημέρι ανταμώσαμε στο καφενείο του χωριού ανταλλάξαμε τις εντυπώσεις μας (μηδενικές), και ήπιαμε ένα ποτήρι στην υγεία της κοσμήτορος του Κυνηγετικού τους Συλλόγου, η οποία κοσμεί και τις τάξεις του ΩΡΙΩΝΑ.

Περιστατικό δεύτερο. Ανεβαίνω στο Πάϊκο του Ν. Κιλκίς, απ΄όπου κατάγεται η σύζυγός μου. Κάτι με το ταξίδι, κάτι με ένα λάστιχο που μούτυχε φθάνω στον κυνηγότοπο γύρω στις 9.30 το πρωί. Γύρω-γύρω πάχνη και κρύο. Μόλις κατεβαίνω από το τζίπ βλέπω ένα αυτοκίνητο με πινακίδες Κιλκίς να έρχεται κοντά μου. Οι κυνηγοί, τρείς νεαροί 25 περίπου ετών, με καλημερίζουν. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:

....."Τί γίνεται ρε παιδιά, βρήκατε καμμία μπεκάτσα?"

....."Οχι ρε φίλε, αν και ψάξαμε καλά την προσήλια πλευρά, πιστεύοντας ότι λόγω της πάχνης θα τις βρίσκαμε εκεί. Μια και πρέπει να γυρίσουμε νωρίς, σου προτείνουμε να ψάξεις το ανήλιο κομμάτι, ίσως έχεις καλύτερη τύχη. Εκεί σηκώσαμε τρία πουλιά χθές αλλά δεν τα καταφέραμε"

Και χαιρετώντας χαμογελαστά έφυγαν. Για την ιστορία έψαξα το ανήλιο μέρος, έβγαλα δύο πουλιά αλλά δεν τα κατάφερα διότι σηκώνονταν μπροστά από τα σκυλιά, εκτός βολής. Οι φίλοι με έστειλαν καλοπροαίρετα στο σωστό μέρος, άσχετα αν εγώ δεν τα κατάφερα καλά.

Φίλοι και συνάδελφοι τα δύο αυτά περιστατικά δείχνουν οτι κάτι αλλάζει στον κυνηγετικό κόσμο. Πριν από λίγα χρόνια, το 1995 συγκεκριμένα, αντίστοιχη παράκλησή μου σε κυνηγούς της γειτονικής πόλης κατέληξε σε άγριο καυγά και κοντέψαμε να τουφεκιστούμε μεταξύ μας. Επίσης όσες φορές βρέθηκα εκτός νομού αντιμετώπισα καχυποψία, κουτοπονηριές κτλ, ενώ τα τελευταία χρόνια (με εξαίρεση τα σκισμένα λάστιχα που συζητήσαμε πρόσφατα) με αντιμετωπίζουν πολύ καλύτερα.

Τί συμβαίνει λοιπόν; Βελτιώνεται η κυνηγετική παιδεία μας και γινόμαστε καλύτεροι ή πρόκειται για τυχαία γεγονότα; Και αν πρόκειται για βελτίωση και κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, πού οφείλεται αυτή η αλλαγή;

Η γνώμη μου είναι οτι σίγουρα γινόμαστε καλύτεροι, σαν κυνηγετική οικογένεια. Μία πρώτη ερμηνεία μάλιστα αποδίδεται στο γεγονός οτι σήμερα οι κυνηγοί μπορεί να είναι λιγότεροι από τους αντίστοιχους της προηγούμενης δεκαετίας αλλά έχουν καλύτερο επίπεδο. Ανεξάρτητα από την ακαδημαϊκή μόρφωση του καθενός η κοινωνική μόρφωση του Ελληνα κυνηγού είναι αναντίρρητα ανώτερη από ότι ήταν την προηγούμενη δεκαετία. Το γεγονός αυτό αντανακλά στην συμπεριφορά των κυνηγών, με αποτέλεσμα να έχουμε σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων.

Επίσης όλη αυτή η πολεμική εναντίον του κυνηγίου έχει συσπειρώσει τον κυνηγετικό κόσμο, με αποτέλεσμα να βλέπουμε τους συγκυνηγούς μας όχι σαν ανταγωνιστές αλλά σαν συναδέλφους σε ένα αγώνα ενάντια στον κάθε ανίδεο της Διεύθυνσης Θήρας του Υπουργείο Γεωργίας, ενάντια στον κάθε "οικολόγο" που προσδοκώντας κοινοτικά κεφάλαια πρωτοστατεί σε αντικυνηγετική υστερία.

Τέλος, αν πράγματι κάτι αλλάζει, αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον ρόλο του Κυνηγετικού Τύπου. Συνάδελφοι, είμαι πολλά χρόνια συνδρομητής στο Sporting Gun, στο DIANA και στο CANI και σας διαβεβαιώνω με πλήρη γνώση λόγου οτι τα κυνηγετικά μας έντυπα δεν υστερούν σε τίποτα σε σχέση με τα κορυφαία κυνηγετικά περιοδικά της Ευρώπης. Το σημαντικότερο είναι οτι τα δικά μας έντυπα, εκτός από την πληρότητα των θεμάτων τους (κυνηγετικά, κυνοφιλικά, βλητικά κτλ) προωθούν σημαντικά και με επιμονή την σύγχρονη κυνηγετική ηθική που θέλει τον κυνηγό συνδιαχειριστή του φυσικού μας πλούτου (θηραματοπανίδας) ώστε να επιτυγχάνεται η αειφόρος κάρπωση. Και μάλιστα με τρόπο αντικειμενικό, παρουσιάζοντας όλες τις απόψεις, χωρίς δογματισμούς και πατερναλιστική αντίληψη (οι παλαιότεροι αναγνώστες του παλιότερου σε κυκλοφορία περιοδικού θα καταλαβαίνουν σίγουρα τί εννοώ).

Κάτι που δεν το βλέπω να παρουσιάζεται με την ίδια ένταση στον ξενόγλωσσο κυνηγετικό τύπο. Και μη μου πείτε οτι στο εξωτερικό υπάρχει κυνηγετική ηθική διότι έχω γνωρίσει λαθροθήρες στη Σικελία, όπως και στην Βόρεια Αγγλία μπροστά στους οποίους οι δικοί μας είναι αθώες περιστερές.

Ετσι λοιπόν η συνειδητή προώθηση των σύγχρονων κυνηγετικών θέσεων από τον ειδικό τύπο έχει διαμορφώσει νέες αντιλήψεις στη νέα γενιά των κυνηγών. Το γεγονός αυτό αντανακλά σε καλύτερη εκπροσώπηση στα συλλογικά μας όργανα, με αποτέλεσμα πρωτοβουλίες όπως το πρόγραμμα ΑΡΤΕΜΙΣ και η Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή να γίνουν πραγματικότητα. Και να σκεφθείτε οτι τα κυνηγετικά έντυπα δεν έχουν το μέγεθος της κυκλοφορίας που δικαιούνται διότι υπάρχουν πολλοί κυνηγοί που "τα ξέρουν όλα" και δεν χρειάζονται περιοδικά κτλ. Αν όμως αναλογισθούμε οτι η αύξηση της κυκλοφορίας των περιοδικών μας θα δυναμώσει ακόμα περισσότερο την φωνή μας θα πρέπει όλοι (επαγγελματίες του χώρου και αναγνώστες) να στηρίξουμε με κάθε τρόπο αυτό το ελεύθερο βήμα που τόσα συνεισφέρει στον χώρο.

Ετσι λοιπόν φίλοι και συνάδελφοι πιστεύω ότι κάτι αλλάζει, σίγουρα προς το καλύτερο. Ο χρόνος θα δείξει αν τα περιστατικά αυτά είναι μεμονωμένα ή αντιπροσωπεύουν τις γενικότερες τάσεις της κυνηγετικής οικογένειας. Και εδώ πάλι θα είμαστε, όλοι μαζί, για να δούμε είτε καλύτερες κυνηγετικές ημέρες ή ότι τελοσπάντων μας φέρει ο χρόνος.

Νάστε όλοι καλά
Μιχάλης Μαντέλας