Ζήτημα Τιμής
Η πρώτη συνάντηση μας έγινε στα μέσα του περασμένου Δεκέμβρη. Μόλις είχε ολοκληρωθεί μία γεμάτη από συγκινήσεις κυνηγετική ημέρα και μέσα στο αυτοκίνητο, απολάμβανα το υπόλοιπο του σάντουιτς που είχα ετοιμάσει από τη προηγούμενη, ενώ τα σκυλιά ξεδίψαγαν στη διπλανή ποτίστρα.
Ξαφνικά, βλέπω μία πανέμορφη κόκκινη και τεράστια μπεκάτσα να βγαίνει από το πυκνό, να περνάει μπροστά από το παρμπρίζ και να ξαναχώνεται στην ασφάλεια των δέντρων πετώντας χαμηλά πάνω από το έδαφος.
Αυτό ήταν, αποφασίζω να δεχτώ την πρόκληση και βιαστικά μπουκώνομαι το τελευταίο κομμάτι σάντουιτς, φοράω στα σκυλιά τα κουδουνάκια τους και μπαίνω στο πυκνό.
Τρεις ώρες μετά, η λαχανιασμένη ανάσα των σκυλιών έχει γεμίσει υδρατμούς τα τζάμια του αυτοκινήτου, ενώ εγώ προσπαθώντας να μαζέψω το τελευταίο σουσάμι από το αλουμινόχαρτο που κάποτε περιτύλιγε το σάντουιτς, σκέφτομαι προβληματισμένος, που μπορεί να πήγε το πουλί και τι έκανα λάθος.
Την επόμενη μέρα, αξημέρωτα, βρίσκομαι στο σημείο της πρώτης μας συνάντησης ενώ κάθομαι στο καπό του αυτοκινήτου, προσπαθώντας να ξεκλέψω λίγη από τη ζεστασιά της μηχανής.
Και επιτέλους, οι προσδοκίες μου επιβεβαιώνονται, ξεπροβάλει η μεγαλοπρεπέστερη βασίλισσα που έχω δει ποτέ, πεταλουδίζοντας αργά και νωχελικά πάνω από το κεφάλι μου προς τη σιγουριά του δάσους. Τη κοιτάζω και με κοιτάζει επίμονα και προσεκτικά. Αυτή τη φορά τα σκυλιά δεν είναι κουρασμένα και εγώ είμαι αποφασισμένος. Βλέποντάς την να χάνεται ανάμεσα στα σκοτεινά κλαδιά, σκέφτομαι ότι παρακολουθώ τη πρωταγωνίστρια από το «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου».
Έξι ώρες μετά κοιτώ σα χαζός το ταμπλό του αυτοκινήτου μου, μη μπορώντας να αποδεχτώ το φιάσκο που έζησα. Τέσσερις φορές τη φερμάρανε τα σκυλιά και τέσσερις φορές έφυγε πετώντας χαμηλά ανάμεσά τους ενώ οι τουφεκιές μου, λες και της ανοίγαν διάδρομο μέσα από τα πυκνά πεσμένα κλαριά...
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε για πολλές ακόμα κυνηγετικές εξόδους. Κάθε πρωί, η βασίλισσα περνούσε ξεδιάντροπα πάνω από το παρκαρισμένο αμάξι μου, με τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου. Είχα δεχθεί πια το γεγονός ότι είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντί μου, γνωρίζοντας το δάσος πολύ καλύτερα από εμένα ή τα σκυλιά μου. Αρκετές άλλες μπεκάτσες βρέθηκαν στο σακίδιό μου σε αυτές τις προσπάθειες να την αποκτήσω, όχι όμως Εκείνη...
Το αποκορύφωμα ήταν στα τέλη του Γενάρη, όταν τη φερμάρει ο σκύλος σταθερά και εγώ αρχίζω να τον πλησιάζω. Ξαφνικά σηκώνεται και πετάει χαμηλά σαν το ποντίκι αλλά κατευθείαν επάνω μου. Δε της ρίχνω για να μη τη χαλάσω και περιμένω να με προσπεράσει ή να στρίψει. Το πεδίο είναι καθαρό και έτσι δεν ανησυχώ. Ξαφνικά και ενώ με έχει φτάσει στα 5 μέτρα, την χάνω από τα μάτια μου! Απλά εξαφανίσθηκε! Με την άκρη του ματιού μου, βλέπω μία σκιά περίπου 15 μέτρα στα αριστερά μου αλλά δε τη συσχετίζω με το πουλί.
Όταν έψαξα να δω τι έγινε, έμεινα κατάπληκτος. Ανάμεσα σε εμένα και το σκυλί, υπήρχε ένα φυσικό κάθετο χαντάκι μισού μέτρου βάθους και περίπου 10 μέτρων μήκους. Κι όμως, διακινδύνεψε να πετάξει χαμηλά και προς το μέρος μου και όταν έφτασε πάνω από το χαντάκι, βούτηξε μέσα και το διέσχισε...
Είναι ζήτημα τιμής πια να την αποκτήσω. Έχω αποφασίσει τι θα τη κάνω εάν βρεθεί στα χέρια μου. Θα τη βαλσαμώσω με τα φτερά ανοικτά σαν να πετά, με το βλέμμα της στραμμένο προς τα κάτω και θα τη κρεμάσω στο ταβάνι του σαλονιού μου, να τη κοιτάζω και να με κοιτάζει, να τη μετράω και να με μετράει...
Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτή η χαρά θα καθυστερήσει για πολύ ακόμα. Στη τελευταία μου επίσκεψη στο γνώριμο πλέον στέκι μας και αφού έπαιξε με εμένα και τα σκυλιά για μία ακόμη φορά, αργά το μεσημέρι, την είδα να πετά ψηλά πάνω από τα πεύκα και να απομακρύνεται προς τα βόρια. Ήταν η πρώτη φορά που άφησε το φως του ήλιου να λούσει τα κατακόκκινα φτερά της, σηματοδοτώντας έτσι το τέλος μίας νικηφόρας για εκείνη παρτίδας.
Ένα υπέροχο πουλί, ένας άξιος αντίπαλος, ένας μοναδικός δάσκαλος για τα σκυλιά μου, ένα πουγκί αναμνήσεων για τα γεράματά μου.
Εύχομαι να με έχει ο Θεός καλά, να βρεθώ και του χρόνου στο όμορφο λημέρι της. Πιο πολύ όμως εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να τη ξανασυναντήσω...
