Το πρώτο τρυγόνι της Χριστίνας

Μίλτος Φακιώλας, 20/8/2005

Είχα κάνει μερικές βόλτες 3-4 μέρες πριν αρχίσει το κυνήγι και δεν είχα βρει κάτι το ιδιαίτερο, ούτε από ορτύκια αλλά ούτε και από τρυγόνια. Τα ορτύκια ήταν άφαντα μέσα σε ένα παζλ που δυστυχώς είχε μόνο δυο κομμάτια: καλαμπόκια και βαμβάκια! Σε 1-2 σημεία μόνο είχα βρει κάτι μικρά τριφυλλάκια, τα οποία όμως, όπως το περίμενα, θερίστηκαν όλα στις 17, 18 και 19 Αυγούστου!! Σε μερικά σημεία υπήρχαν κάποια ντόπια τρυγόνια, αλλά ήμουν σίγουρος ότι σε αυτά τα σημεία θα είχαν στηθεί... κατασκηνώσεις από το απόγευμα της παραμονής!! Όπως καταλαβαίνετε, οι συνθήκες ήταν ιδανικές για το πρώτο.. ντρεσάρισμα της μεγάλης μου κόρης, της Χριστίνας, μια που και εγώ δεν ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για κανένα από τα δυο αυτά θηράματα.

Ξυπνήσαμε στις 5.30 και οι δυο μας. Δεν υπήρχε λόγος να πάμε νωρίτερα, αφού σκόπευα συνειδητά να αποφύγω τα πολυσύχναστα σημεία, για να μην πάρει λανθασμένα μαθήματα η κόρη μου. Το πρώτο χάραμα μας βρήκε να περπατάμε στα χωράφια και αντικρίσαμε για πρώτη φορά μαζί την ανατολή. Είμαι βέβαιος ότι για όλους μας είναι κάτι απολύτως φυσικό και συνηθισμένο αυτό, αλλά.., δοκιμάστε κάποια στιγμή να χαλαλίσετε 3-4 λεπτά για να απολαύσετε μια ανατολή παρέα με το παιδί σας, αν δεν το έχετε κάνει ήδη. Θα εκπλαγείτε από τον τρόπο που φωτίζεται το πρόσωπο τους, τόσο από το πρώτο φως του ήλιου όσο και από την έκπληξη! Δυστυχώς τα παιδιά μας, και εννοώ τα παιδιά των μεγαλουπόλεων τουλάχιστον, έχουν χάσει την επαφή τους με τη φύση σε τέτοιο βαθμό, που να τους προκαλεί έκπληξη ακόμα και το πιο φυσικό πράγμα, όπως μια ανατολή. Αναρωτιέμαι.., πως να αγαπήσουν τη φύση αυτά τα παιδιά, όταν δεν τη γνωρίζουν. Αρχικά, λοιπόν, έπρεπε να μάθουμε ποια είναι τα τρυγόνια, πως πετάνε, που ζούνε, ποιες είναι οι συνήθειες τους και πως τα κυνηγάμε. Έτσι πέρασε η ώρα του καρτεριού, που η κόρη μου το βρήκε κάπως.. ανιαρό, και αποφασίσαμε να αναζητήσουμε τρυγόνια στη βοσκή τους, που περιελάμβανε περισσότερο περπάτημα και.. σασπένς! Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου φτάσαμε σε ένα μεγάλο πευκώνα και σταματήσαμε για να ξεκουραστούμε. Σκοπεύαμε μετά, να μπούμε μέσα στα πεύκα για κανένα ξεχασμένο τρυγόνι. Ξαφνικά, μια κοντινή τουφεκιά μας έστειλε ένα τρυγόνι, που πέταγε σαν φωτοβολίδα για να κρυφτεί πίσω από τα πεύκα. Πέρασε σε χαμηλό ύψος περίπου 10-12 μέτρα από το έδαφος και γύρω στα 25-30 μέτρα μακριά μας. Πρόλαβα να του ρίξω μια καλά υπολογισμένη τουφεκιά, είδα ότι το πήρα, αλλά από τη μεγάλη ταχύτητα χάθηκε μέσα στα δέντρα χωρίς να μπορέσω να δω που ακριβώς έπεσε. Η κόρη μου μόλις πρόλαβε να το δει που χτυπήθηκε και χάθηκε μέσα στα πεύκα, και, μη ξέροντας πως να αντιδράσει, ξεφώνησε ένα.. "μπαμπααά", που ακούστηκε μέσα στην ησυχία σαν το πρώτο κλαφούνισμα του νεαρού λαγόσκυλου που ξεπετάχτηκε μπροστά στα μάτια του ο λαγός!! Ήταν τόσο δυνατό και αυθόρμητο αυτό το "μπαμπά", που το άκουσε και ο κυνηγός που είχε ντουφεκίσει πριν από εμένα και.. ξεράθηκε στα γέλια, καταλαβαίνοντας (μάλλον) το.. σκηνικό που παιζόταν!

Εμένα όμως με είχαν... "ζώσει τα φίδια". Βλέπετε.., το.. "σενάριο" που είχα στο μυαλό μου, προέβλεπε ότι σε περίπτωση που είχαμε επιτυχία, έπρεπε οπωσδήποτε να βρεθεί το θήραμα. Ήθελα να δώσω μια ολοκληρωμένη εικόνα του κυνηγίου στη Χριστίνα, αφού όλο το κυνήγι ήταν σε αυτήν αφιερωμένο. Μπήκαμε μέσα στον πευκώνα, στο σημείο που χάθηκε το τρυγόνι και αρχίσαμε να ψάχνουμε και οι δυο. Στην αρχή κάποια καθαρά μέρη, που θα το εύρισκε μόνη της. Τίποτα!! Έψαξα σε κάποια σημεία με τσουκνίδες, χωρίς αποτέλεσμα πάλι. Έμενε ένα κομμάτι με πολλά ξερά κλαδιά που είχαν πέσει από τα πεύκα. Αρχίσαμε να ψάχνουμε μαζί, δίπλα-δίπλα. Κοντεύαμε όμως να τελειώσουμε και αυτό το κομμάτι, χωρίς να βρίσκεται το τρυγόνι και εγώ είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως θα έπρεπε να δικαιολογήσω την απώλεια του πουλιού. Απογοητεύτηκα και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω, όταν ξαφνικά πέσαμε απάνω του και οι δυο μαζί!! Ήταν πεσμένο με τη πλάτη, πίσω από ένα χοντρό κλαδί! Το πήραμε στα χέρια μας, μια ο ένας και μια ο άλλος, περήφανοι και οι δυο για το τρυγόνι μας. Παρατηρήσαμε τα χρώματα του, το μέγεθος του, το σχήμα των φτερών του. Αγκαλιαστήκαμε και βγάλαμε φωτογραφίες για να θυμόμαστε και οι δυο μας αυτή τη μοναδική στιγμή: το πρώτο κοινό μας κυνήγι! Ένοιωσα πως ήμασταν και οι δυο μας τόσο «γεμάτοι» από αυτή την εμπειρία μας! Δεν χρειαζόμουνα κάτι παραπάνω για να θεωρήσω επιτυχημένο αυτό το κυνήγι. Έλειπε μόνο μια τελευταία... πινελιά!

«Χριστίνα», της είπα, «λέω να γυρίσουμε σπίτι να το δείξουμε και στη μαμά, τι λες;» «Φύγαμεεε», μου απάντησε γελώντας. Κράταγε στα χέρια της το πουλί σε όλη τη διαδρομή και φτάνοντας στο σπίτι, το έδειχνε, εκτός από τη μαμά και τη μικρότερη αδελφή της, και σε όλο τον.. υπόλοιπο κόσμο στη γειτονιά και ήταν τόσο περήφανη που είχε κυνηγήσει μαζί με τον μπαμπά της! Της ζήτησα κάποια στιγμή να μου το δώσει να το μαδήσω για να το φάμε το βράδυ, μαζί με το δείπνο μας. Δεν με άφησε. Ήθελε να ετοιμάσει μόνη της το.. «τρυγόνι της»! Της έδειξα τι θα έπρεπε να κάνει, τη βοήθησα στα δύσκολα σημεία του πουλιού, ανέλαβα μόνος μου το καθάρισμα από τα εντόσθια και το βράδυ βγήκε ένας καλός μεζές που τον μοιραστήκαμε, εγωιστικά μπορώ να πω, μόνο... οι δυο μας!

Αγαπητοί Ωρίωνες..., είτε το πιστεύετε είτε όχι, εγώ θα σας το ορκιστώ: αυτό ήταν το πιο νόστιμο τρυγόνι που έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου!

Φιλικά,
Μίλτος Φακιώλας